Ne tako davno, više od 60.000 ljudi sterilisano je u Sjedinjenim Američkim Državama na osnovu zakona eugenike.
Većina tih operacija izvedena je prije šezdesetih godina prošlog vijeka kod takozvanih “mentalno oboljelih” i “mentalno zaostalih”. Nedavno obavljeno istraživanje bacilo je novo svjetlo na to mračno razdoblje američke istorije.
Početkom 20. vijeka širom SAD ljekari, zakonodavci i društveni reformatori bili su bliski programu sve većeg broja eugeničkih pokreta koji su udruženim snagama pokušavali da ozakone sterilizaciju pojedinih grupa ljudi.
Takvi propisi bili su motivisani surovim teorijama o nasljeđivanju određenih stanja i osobina, pa čak i kriminaliteta i seksualnih devijacija. Mnogi zagovornici sterilizacije smatrali su da je potpuno neophodno uvesti reproduktivnu politiku kojom bi “nepodobni” bili lišeni prava na roditeljstvo i kako bi društvo bilo zaštićeno od njihovih štetnih gena.
S današnje tačke gledišta, to je u najmanju ruku neetična medicinska i zakonodavna praksa, ali su između 1907. i 1937. čak 32 američke države donijele zakone koji su omogućavali zabranu produžetka loze onima koji su “nepodobni”. Najveći broj sterilizacija obavljen je od kraja tridesetih do početka četrdesetih, a tek početkom sedamdesetih ponovo je preispitana opravdanost takvih zakona.
Prema nedavnom istraživanju koje su sproveli stručnjaci Univerziteta u Michiganu i koje je obuhvatilo analizu zdravstvenih kartona 19.995 osoba koje su sterilizovane, otkriveno je da su među njima najčešće bile mlade žene proglašene promiskuitetnim, sinovi i kćeri meksičkih, italijanskih i japanskih imigranata roditelja koji nisu bili u stanju da brinu o njemu, ali i muškraci i žene koji se nisu uklapali u seksualne norme. Preliminarna statistička analiza demonstrira da je tokom vrhunca ovog pokreta, bilo 3,5 puta više pacijenata sa španskim prezimenom, nego ostalih.
Poznat je slučaj Carrie Buck, mlade mentalno retardirane djevojke, kojoj je sud odredio da bude ili podvrgnuta sterilizaciji ili da bude vraćena u instituciju za mentalno oboljele. Pošto su i njena baka i majka bile donekle slaboumne, sudija Oliver Holmes je rekao sljedeće: “Tri generacije imbecila su dovoljne”, nakon čega je naredio sterilizaciju.
Iako je zakon o sterilizaciji napušten 1979, u Americi je do nedavno bila dopuštena sterilizacija zatvorenika, doduše, prema strogom setu kriterijuma. Međutim, između 2006. i 2010. 146 zatvorenice u dva kalifornijska zatvora sterilisane su bez ispunjavanja tih kriterijuma, a barem još trideset je imalo problematičan proces davanja pristanka na zahvat.
U većini slučajeva bile su to Afroamerikanke i Latinoamerikanke. Ljekar koji je bio odgovoran za većinu tih operacija je u duhu kolega iz tridesetih godina rekao da se tim zahvatom državi uštedilo mnogo novca “u poređenju s tim koliko bi koštala nega neželjene djece, ukoliko bi se i dalje razmnožavale”.
Priču o ovim slučajevima razotkrio je novinar Centra za istraživačko novinarstvo 2013. što je konačno dovelo do zabrane sterilizacije u kalifornijskim zatvorima.
Ova otkrića demonstriraju da čak i u doba bioetike i svijesti o neetičnim medicinskim eksperimentima, ljudi nisu imuni na zaostavštinu prošlosti.
Podsjetimo, najužasnija primjena eugeničkih principa se dogodila u nacističkoj Njemačkoj. Već 14. jula 1933. godine Hitlerova Njemačka je uvela Zakon o sprečavanju rađanja potomstva kod ljudi sa nasljednim bolestima, što je dovelo do toga da između 320.000 i 350.000 ljudi bude podvrgnuto sterilizaciji.
Izvor: dnevno.rs
Нема коментара:
Постави коментар